عاقبت اين نردبان افتادني است

لاجرم آن کس که بالاتر نشست

استخوانش سخت تر خواهد شکست

مولانا جلال الدین                                                                                    

وقتی بازنده ای مرتكب اشتباه می شود ، می گوید : تقصیر من نبود.

همه دینشان مردی و داد بود                             وز آن کشور آزاد و آباد بود

چو مهر و وفا بود خود کیششان                        گنه بود آزار کس پیششان

همه بنده ناب یزدان پاک                           همه دل پر از مهر این آب و خاک

پدر در پدر آریایی نژاد                                            ز پشت فریدون نیکو نهاد

بزرگی به مردی و فرهنگ بود                       گدایی در این بوم و بر ننگ بود

کجا رفت آن دانش و هوش ما                        که شد مهر میهن فراموش ما

که انداخت آتش در این بوستان                   کز آن سوخت جان و دل دوستان

چه کردیم کین گونه گشتیم خار؟                      خرد را فکندیم این سان زکار

نبود این چنین کشور و دین ما                                  کجا رفت آیین دیرین ما؟

به یزدان که این کشور آباد بود                               همه جای مردان آزاد بود

در این کشور آزادگی ارز داشت                     کشاورز خود خانه و مرز داشت

گرانمایه بود آنکه بودی دبیر                            گرامی بد آنکس که بودی دلیر

نه دشمن دراین بوم و بر لانه داشت           نه بیگانه جایی در این خانه داشت

از آنروز که دشمن بما چیره گشت                   که ما را روان و خرد تیره گشت

از آنروز این خانه ویرانه شد                                 که نان آورش مرد بیگانه شد

چو ناکس به ده کدخدایی کند                                       کشاورز باید گدایی کند

به یزدان که گر ما خرد داشتیم                           کجا این سر انجام بد داشتیم

بسوزد در آتش گرت جان و تن                               به از زندگی کردن و زیستن

اگر مایه زندگی بندگی است                        دو صد بار مردن به از زندگی است

بیا تا بکوشیم و جنگ آوریم                                  برون سر از این بار ننگ آوریم 

                                                   فردوسی

سجاده زردوز که محراب دعا نیست

گفتند سر سجده کجا رفته حواست؟

اندیشه سیال من ـ ای دوست ـ کجا نیست؟!

از شدت اخلاص من عالم شده حیران

تعریف نباشد، ابداً قصد ریا نیست!

از کمیتِ کار که هر روز سه وعده

از کیفیتش نیز همین بس که قضا نیست

 یک‌ذره فقط کُندتر از سرعت نور است

هر رکعتِ من حائز عنوان جهانی‌ست!

این سجده سهو است؟ و یا رکعت آخر؟

چندی‌ست که این حافظه در خدمت ما نیست

 ای دلبر من! تا غم وام است و تورم

محراب به یاد خم ابروی شما نیست

 بی‌دغدغه یک سجده راحت نتوان کرد

تا فکر من از قسط عقب‌مانده جدا نیست

 هر سکه که دادند دوتا سکه گرفتند

گفتند که این بهره بانکی‌ست، ربا نیست!

از بس‌که پی نیم‌وجب نان حلالیم

در سجده ما رونق اگر هست، صفا نیست

 به به، چه نمازی‌ست! همین است که گویند

راه شعرا دور ز راه عرفا نیست

و اينك تركيب بند بلند محتشم كاشاني

باز اين چه شورش است كه در خلق عالم است

باز اين چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است

باز اين چه رستخيز عظيم است كز زمين

بي نفخ صور خاسته تا عرش اعظم است

اين صبح تيره باز دميد از كجا كز او

كار جهان و خلق جهان جمله در هم است

گويا طلوع مي كند از مغرب آفتاب

كاشوب در تمامي ذرات عالم است

گر خوانمش قيامت دنيا بعيد نيست

اين رستخيز عام كه نامش محرم است

در بارگاه قدس كه جاي ملال نيست

سرهاي قدسيان همه بر زانوي غم است

جن و ملك بر آدميان نوحه مي كنند

گويا عزاي اشرف اولاد آدم است

خورشيد و آسمان و زمين نور مشرقين